Wasmachine in haar buik

Aisha had het zich nog zo voorgenomen. Sterker nog: zij en haar vriendinnen hadden het elkaar beloofd in hun studententijd aan een tafeltje in een destijds nog rokerige kroeg. Hun laatste geld van de maand tellend om nog één biertje te halen, bespraken ze hun glimmende, rooskleurige en financieel zekere toekomst. Ze waren student Geneeskunde en de wereld stond te trappelen om fonkelnieuwe dokters in haar midden te ontvangen. Ze realiseerden zich dat het beroep de nodige uitdagingen zou bieden: lange, onregelmatige uren, veel extra studie, en de verantwoordelijkheid over mensenlevens. Maar dat gaf allemaal niet. Ze waren op koers om het mooiste beroep ter wereld uit te gaan oefenen. Hun belofte aan elkaar: wij doen niet mee aan de ‘ratrace’ die de (medische) wereld ook kan zijn. Wij laten ons niet gek maken door concurrentiestrijd voor opleidingsplaatsen, door de hiërarchie van een ziekenhuis. Wij treden onze toekomst dapper, strijdlustig en gebalanceerd tegemoet.

We spoelen twintig jaar vooruit. In de kroeg wordt niet meer gerookt. Aisha heeft zich gespecialiseerd als internist oncoloog. Haar beroep vindt ze het mooiste ter wereld. Ze voelt zich blij en trots om mensen bij te staan in een moeilijke periode in hun leven. Ze is gelukkig getrouwd met Rolf, ook dokter (orthopeed) en samen hebben ze drie prachtige kinderen. Toch ervaart ze sinds enige tijd een onverwacht gevoel van desillusie, waar ze in gesprekken met mij zicht op wil krijgen. De ratrace heeft in de loop der jaren sluimerend vat op haar gekregen. Ze werkt meer dan ze zou willen. Om de hypotheek te kunnen betalen, maar ook omdat ze het gevoel heeft de patiënten en haar collega’s tekort te doen als ze er minder vaak is. Het wringt altijd wel ergens, want nu voelt ze zich schuldig dat ze haar gezin en vrienden zo weinig ziet. Om nog maar te zwijgen over haar ouders, die er ook niet jonger op worden. In haar buik heeft zich een wasmachine genesteld, die maar draait en draait en haar het knagende gevoel bezorgt dat dit niet de bedoeling van het leven kan zijn. Ze wil rustig opstaan met haar kinderen, wandelen in het bos achter hun huis, koffie opdrinken voordat die koud is. Zo lang niks hoeven doen dat ze zich eens kan vervelen. En, als ze hier over nadenkt, laait het oude krijgersvuur uit haar studententijd weer op, ze wil een duo-baan. De verantwoordelijkheden, lusten en lasten delen met een collega. Als het op scholen kan, waarom doen we het in ziekenhuizen dan niet? De wasmachine in haar buik mindert vaart. Ze kijkt verrast op uit haar overpeinzingen. Morgen maar eens naar de manager…