Ik heb een heel sterk hart

Het contrast is gigantisch. De polaroid die in haar kamer hangt: een jonge vrouw die lachend in de camera kijkt. Gezond, vrolijk, uitgelaten. Het leven lacht haar tegemoet. En dan de vrouw die haar nu in de spiegel aankijkt. Vermoeid, terneergeslagen, bang. Tot een paar jaar geleden lag de wereld aan Floriens voeten. Ze had aan de kunstacademie gestudeerd en was verzot op het creatieve werk dat daarbij hoorde. De gedachten aan een onzekere toekomst op het gebied van werk en inkomsten, maakten haar echter gestrest. Ze sliep slecht, piekerde veel en het bezorgde haar hartkloppingen. Dus had ze op aanraden van haar ouders daarna nog een ‘verstandige studie’ gedaan. En zo kwam het dat ze als juridisch medewerker bij de overheid werkte.

Helaas was ze daarmee niet van de hartkloppingen af. Op het werk ging het prima, maar als ze met vrienden naar een concert ging, kreeg ze er last van. Of als ze koffie dronk. Of een sprintje moest trekken om de trein te halen. Florien was als de dood dat haar hart het zou begeven en nam een rigoureuze beslissing: ze stopte gewoon met de dingen die haar hartkloppingen gaven. Dan kon haar hart het even wat rustiger aan doen.

Zo gezegd, zo gedaan. Haar hart had rust, en Florien dus tijdelijk ook. Wat ze niet had ingecalculeerd: haar wereld werd steeds kleiner. Ze sprak haar vrienden veel minder, ondernam nauwelijks leuke dingen. Haar hart maakte geen sprongetjes bij het vooruitzicht iets leuks en nieuws te doen.

In de behandeling gingen we dit samen onderzoeken. We zetten alle dingen die ze graag zou willen doen, maar niet deed om haar hart te beschermen, op een rijtje. En na de nodige uitleg, en het akkoord van de huisarts, die ons verzekerde dat er medisch gezien niets met haar hart aan de hand was, bedachten we experimenten om te gaan testen of haar hart wat meer aan zou kunnen. Florien pakte langzaam de draad van haar leven weer op. Ze leerde dat haar lijf veel meer aankon dan ze deze nu voorschotelde. Ze leefde op. Kon zichzelf nu in de spiegel aankijken en zeggen: ‘Ik heb een heel sterk hart’.

Met die realisatie kwam het besef dat ze ook in haar carrière nieuwe stappen wilde gaan zetten.  Ze begon weer te schilderen en maakt nu een plan hoe ze vaste inkomsten en het volgen van haar hart kan combineren. Bij de laatste sessie overhandigt ze me een abstracte uitwerking van een menselijk hart. Lachend zegt ze: ‘Het is misschien een open deur, maar ik wil je hartstikke bedanken voor de hulp’.