Hij had zijn glitterschoenen aan

Een plukje collega’s staat in de deuropening, klaar voor de lunchwandeling. Voor vertrek dient er nog één belangrijke vraag beantwoord te worden: wel of geen jas? Keuvelend lopen we door de stadse oase waar onze praktijk zich bevindt. In de verte zien we een jongeman op een skateboard, haren wapperend in de zelfopgewekte wind. De zon weerkaatst op zijn schoenen. ‘Wat een vrolijke verschijning’, denk ik, voordat ik hem herken als Alec, mijn afspraak van 13 uur. ‘Vette schoenen’, zegt ik iets later, als ik hem de trap naar mijn kantoor op volg. Hij grinnikt: ‘Ja hè? Deze trek ik graag aan als ik iets te vieren heb’.

Alec en ik kennen elkaar een klein jaar. Hij merkte dat hij verstrikt was geraakt in het leven. Hij was dingen die hij spannend vond, gaan uitstellen. Tot hij ze helemaal niet meer deed. Dit bracht hem steeds verder in de problemen: last van zijn gebit, omdat hij de afspraak met de tandarts bleef verplaatsen. Een stapel rekeningen die niet betaald was (en inmiddels uit zicht lagen in een kastje, omdat hij er ook niet meer naar durfde te kijken). Vrienden van wie weinig hoorde, omdat hij zelf vaak niet op afspraken verscheen. Problemen op zijn werk, omdat hij zo vaak te laat kwam. Zijn vriendin ging ondertussen als een tierelier: cum laude afgestudeerd, fijne baan, veel sporten, leuke vriendengroep. Zij had hem een jaar geleden in een ernstig gesprek verteld dat het zo niet langer ging. Hij had het signaal serieus genomen en zich aangemeld.

We zochten een metafoor voor zijn situatie en kwamen uit op een industrieel gasfornuis met vele pitten, vol met pannetjes. Deze pannen stonden symbool voor de verschillende fasen van zijn problemen: soms stond hij lekker te roeren, alles onder controle. Soms kon hij aanbranden nipt voorkomen. Soms gooide hij liever de pan met probleem en al in de vuilnisbak en keek er niet meer naar om. We keken onder alle deksels naar de inhoud. Soms bleek de ogenschijnlijke berg van een probleem slechts een drempeltje. Was de afspraak bij de tandarts zo gemaakt én bleek het met de gevreesde gaatjes reuze mee te vallen. Soms lag de situatie complexer. Zo kwam hij tot de conclusie dat de problemen bij zijn huidige baan onherstelbaar waren, en ging hij op zoek naar een nieuwe uitdaging.

Al met al bracht het ín de pannetjes kijken, ze bewust verplaatsen, het vuur harder of zachter zetten hem een gevoel van grip op de situatie. Dit leidde tot een metaforisch overzichtelijk en opgeruimd gasfornuis. En het vieren van dit feestje. Met zijn glitterschoenen aan.